kayra jessica blackmond

----------------------------------------3. AĞIZ------------------------------------------------



Kayra merakına yenilip ormana girdiği için şimdi çok pişmandı. Nasıl döneceğini bilmiyordu ve yanında kimsenin olmamasına derinden üzüntü duyuyordu. Yüzünde de korku ifadesini taşımayan tek bölge hilalin olduğu yerdi. Serin esen rüzgarlar tüylerini ürpertmekle kalmıyor, parmak uçlarına kadar donmasına neden oluyordu. Fısıltılar duymaya başladığında aklından şüphe etmeye de başladı. Zaten şizofren olmasıyla bu kanıtlanmıştı da. Fısıltıların artmasıyla korkusunu bastırıp cesaretini topladı.
-Biri mi var?.....Kimsiniz?...........Pardon......
-KAÇ!!!
Duyduğu ses içinde akan kanı bile dondurmuştu, nasıl kaçabilirdi ki?
-Bana yardım eder misiniz?
Cevap veren olmamıştı. Ama birinin ona yaklaştığını hissediyordu.
-Gitmen gerek!
-Neden. Hem zaten yolumu kaybettim.
Kayra artık korkmuyordu. Kiminle konuştuğunu öğrenmek istiyordu. Sesin geldiği yere yaklaştı ve karşısında gördüğü yüze büyülendiğini hissediyordu. Beyaz yüzünün üzerine dökülen koyu renk saçları ve mavi gözleri Kayra'nın zihnini bulandırmıştı.
-Sen... Çaylakların buraya gelmesi yasaktır.
Ona bakan mavi gözlerden gözlerini bir an olsun ayıramıyordu.
-Ben daha yeniyim. Kimse buradan bahsetmemişti. Sen... Sen kimsin?
Kayra birkaç dakika önceki tüm korkularından arınmış bir şekilde, yavaş adımlarla biraz daha karşısındaki gence yaklaştı. Onun kendine yakınlaştığını görünce elini dur işareti yapar gibi kaldıran çocuk yalvaran ifadelerle konuşmaya başladı.
-Buradan gitmen gerek. Sana zarar verebilirim.
Kayra'nın aklında daha fazla soru işareti bırakan son söylediklerinden sonra arkasını döndü ve karanlıkta ilerlemeye koyuldu. Kayra ise hiç tereddüt etmeden onu takip ediyordu. Herzaman düşünce saldırısına uğrarken şimdi aklında sadece karşısına gece gibi çıkan çocuk vardı. Kayra'nın takibine dayanamayan çocuk hızla arkasını döndü ve gözlerini Kayra'nın gözlerine dikti.
-Asla anlamayacaksın değil mi?
Son sözlerini söyledikten sonra çevik hareketlerle Kayra'yı kendine çekti.
-Sana dayanamıyorum.
Kayra üç yıl çıktığı erkek arkadaşını öpmekten bile utanırken, hiç tanımadığı biriyle öpüşmeye başladı. Vücudu ona hızlanmasını söylerken kalbi de durmasını söylüyordu. Bilinmezlikler her geçen gün katlanmasına rağmen şu an öpüştüğü çocuğu ne kadar istediğinden başka birşey düşünemiyordu. Karşısındaki kişi onu tanıyordu ve kendisinin tehlikeli olduğunu söylüyordu. Peki Kayra neden onu tanımıyordu? Belki de tanıyordu...
Çocuk Kayra'yı yavaşça kollarından tuttu ve kendinden uzaklaştırdı. Yavaş hareketlerle Kayra'nın kulağına eğildi:
-Seni sevmekten asla vazgeçmeyeceğim. Ama benden uzak durman gerek.
-Ben uzak durmak istemiyorum. Senin kim olduğunu bilmiyorum, ama senden uzak durmak da istemiyorum. Bana yardım edebileceğini biliyorum.
Kayra bütün çabalarına rağmen sesinin ağlamaklı çıkmasına engel olamamıştı.
-Gözlerini kapattığın her an senin yanında olacağım, söz veriyorum.


..................


Kayra gözlerini açtığında ağlamaktan gözleri şişmiş ve bütün vücudu uyuşmuş durumdaydı. Gördüklerinin rüya olduğuna inanamıyordu. Gecenin ve geceden gelenin dokunuşlarını hatırlamaya çalıştı. Halen daha dudaklarında kollarında hissediyordu. Kendine gelmek için yüzünü yıkamak üzere banyoya gitti. Başının neredeyse tamamını lavobanın içine sokmuştu. Suyu kapattı ve yüzünü beyaz küçük bir havluyla kuruladı. Yüzünü aynaya çevirdiği anda neler olduğunu anlamadı. Aynadaki yüzün kendisine ait olmadığından kesinlikle emindi. İlk işaretlendiğinde gizlenen ve yüksek rahibenin yardımıyla tekrar ortaya çıkan işaretinde küçük gözler vardı. Şimdi ise tıpkı diğer çaylaklar gibi mavi bir hilale sahipti. Ama yüzündeki tek değişiklik işareti değildi. Gözleri rüyasındaki çocuğunkinin aynısıydı. Doğduğundan beri koyu renk olan gözleri maviye dönmüştü. Neler olduğunu anlayamıyordu. Daha rahat düşünebilmek için gözlerini yumdu.

Önce tekrar rüya gördüğünü zannetse de çok geçmeden anladı. Geceden gelen ona yardım ediyordu. Gördüklerinde çocuğun elinde bir fotoğraf vardı. Fotoğrafta annesi vardı, Kayra'nın annesi. Ve genç kadının kucağında da iki bebek; biri kız diğeri erkek... Birinin gözleri tıpkı geceden gelenin gözleri gibi maviydi. Kayra birden bütün geçmişini, geçmişindeki gerçekleri hatırladı. Hiçbir zaman şizofreni olmadığını, rüyasında gördüğü kişinin çocukluğundan beri sevdiği çocuk olduğunu ve en kötüsü annesinin ölmediğini öldürüldüğünü hatırlıyordu. Öldürülmüştü, babası öldürmüştü. Kayra'nın babası biricik karısının canına acımadan kıymıştı. Tek nedense arkadaşının çocuğuyla Kayra'nın bebekliklerinde bir wampir tarafından istemeden de olsa büyülenmeleriydi. Zavallı kadın arkadaşı oğlunu doğururken ölmüştü. Arkadaşına borç olarak iki çocuğu birlikte büyütmüştü. Nerden bilecekti ki bu kadar iyi oluşunun ölümüne neden olcağını.

Kayra'nın babası yalnızca kızını wampirlerden korumak istiyordu. Ancak korku gözünü kana bürüdü. Yaptığı yanlışların farkına varmasına engel oldu. İstediği büyüyü bozmaktı ve isteği olmuştu. Büyü bozulmuş, Kayra herşeyi unutmuştu. Ne yazık ki planı sonsuza kadar işleyemedi. Kayra'nın ilk büyüsü sevgi iken şimdi ki büyüsü nefretti. Babasından ölümüne nefret ediyordu.

Zavallı kız annesinden başkasını düşünememesine rağmen ağzından çıkan isim sevgilisinin ismiydi. Haykırırcasına attığı çığlığı kendisinden başka tek bir kişi duydu.
-KYLEEEEE!!!!
-Herzaman yanındayım. Yeter ki bana güven. Seni seviyorum Jes.
Aynı fısıltıyı tekrar duymuştu. Yardıma ihtiyacı olduğunu kabulleniyordu ama bu kişinin yalnızca annesi olmasını istiyordu. Annesini kaybetmişti. Babasınınsa gözlerini kan bürümüştü. Kızını wampirlerden korumak isterken şimdi kızı da bir wampir olmaya hazırlanıyordu. Kayra hırs, nefret, acı, aşk, özlem... Tüm duyguları bir arada hissetmeye başladı. Peki şimdi ne yapacaktı ki?

gölge avcısı mümkünse aslında pek site hakkında bilgim olmadığı için yanlış bşy istiyor da olabilirim teşekkürler

Lütfen adminlerle iletişime geç tatlım gerekli bilgiyi sana vereceğiz .....

gölge avcısı olmak istiyorum lütfen

Onaylandı...