Sonsuz Aşk

...................3.....................

Halley sabah gözlerini açtığında onu yanında görmenin ne kadar mutluluk verici olduğunu düşündü. Bütün korkuları onu görmesiyle silinmişti. Kafasını kaldırdı ve odaya baktı. Nerede olduklarını gerçekten bilmiyordu. Beyaz ve gri tonlarında bir oda. Sağında mavi bir koltuk ve tam karşısında bir ayna. Sonra gri yatakörtüsüne baktı. En sonunda gözleri yanında yatan Jeremy'i buldu. Halley yatağın içinde iki büklüm ve fosur fosur uyumuştu. Jeremy'se yatağın dışında uzanmış ve onu seyretmişti. Sonra da uyuyakalmıştı. Halley onun ne kadar harika biri olduğunu düşündü. İster istemez yüzünde bir gülücük belirmişti. Sessizce yanına sokuldu. Uyanmaması için neredeyse nefes bile almıyordu. Dün neler oldu, nasıl buraya geldiler hiçbir fikri yoktu. Ama bir şeyden emindi. Jeremy ona zarar verecek hiç bir şey yapmamıştı. Halley'in kulaklarında seni asla bırakmayacağım sözleri yankılanıyordu. Jeremy o uyumadan önce en son bunu söylemişti. Halley parmaklarını ilk önce jeremy'nin gözlerinde gezdirdi. Sonra da dudaklarında. O an "O dudaklar hiç bir zaman benim olamayacak" diye düşündü. Ne yaptığını bilmiyordu. Sanki dünyanın başka bir yerindeydi. Arkadaşları, ailesi... Hiç bir şey o anın büyüsünü bozamazdı. Ona bir nefes kadar yakındı. Ama ne kadar çabalasa da ona ulaşamayacağını biliyordu. Hayır... Kaderlerinde birlikte olmak yoktu. O sıra da Jeremy gözlerini araladı. Halley korkarak elini çekti. "Hey! Uyanmışsın." Jeremy'nin yüzünde sevimli bir ifade vardı. Yataktan yeni kalkmıştı. Sarı saçları darmadağınıktı. "Günaydın. Evet uyandım ama seni uyandırmak istememiştim" Halley aynaya baktı. Karşısında duran çift çok güzeldi. Kumral bir kız ve sarışın bir erkek. Çok uyumluydular. Kızın bembeyaz ve pürüzsüz bir teni vardı. Oğlansa buğday tenliydi. Gözlerini aynadan ayırıp Jeremy'e geri baktı. Suçlu ve yaramaz bir çocuk gibi gülümsedi. "Uyandırmak mı? Hayatımın en güzel sabahını yaşıyorum." Jeremy mutluluktan havalarda uçuyordu. Halley'in gözleri doldu. "Seninle uyanmanın hiç böyle güzel olacağını düşünmemiştim. Ömrüm boyu bunu tekrar tekrar yaşamak istiyorum" Şok Halley'in bedeninde dalgalar halinde yayıldı. Bütün bedeni titriyordu. Jeremy ona sıkıca sarıldı. Halley başını onun göğsüne gömdü ve derin bir iç geçirdi. Kendini toparlamaya çalışıyordu. "Ne oldu?" Jeremy şaşırmıştı. Biraz da korkmuşa benziyordu. Halley ne diyeceğini bilmiyordu. O bu çocuğu hak etmediğini düşünüyordu. Yavaşça yatakta doğruldu. "Sadece sabah sersemliği" Jeremy ayağa kalktı. Sonra hızla koltuğa oturdu. İncindiği belli oluyordu. Halley kendini tam bir pislik gibi hissetmişti. Kalktı ve Jeremy'nin yanına gitti. "Özür dilerim" Halley ne kadar çabalasa da kendini ondan ayıramıyordu. Jeremy sert bir hareketle Halley'nin kolunu tuttu ve onu kendisine çekti. Dudaklarını sertçe dudaklarına bastırdı. Ama Halley geri çekildi. O kadar şeyden sonra bunu nasıl yapabildiğini düşünüyordu. "İşte bunu diyorum!" Jeremy bağırmaya başlamıştı. "Ne zaman sana yakınlaşmaya çalışsam beni kendinden uzaklaştırıyorsun! Neyiz biz? İki ayrı karakter mi, yoksa bir çift mi? Halley yazdan beri sana ne olduğunu anlayamıyorum. 3 ay boyunca ayrı kalmak neyi değiştirdi?" Halley nelerin değiştiğini çok iyi biliyordu. Ona karşı duyguları eksilmemişti tabii ki. Ama yazın olanlar. O çocukla arasında geçenler onu Jeremy'e yakınlaşmaktan alıkoyuyordu. "Jer..." Konuşmaya çalıştıysa da sözler boğazında yumru gibi kaldı. Göz yaşları sel olup akıyordu. Kalktı ve koşarak odadan çıktı. Hayatıın en güzel gününü mahvetmişti. O gece her şey ne kadar güzeldi. Gerçekten de sabaha kadar ne değişmişti. Veya yazın ne olmuştu da kendini o çocuğa kaptırmıştı. Şimdi ona karşı hiç bir şey hissetmiyordu. Halley bunları düşünürken karşıya geçiyordu. Tam o sırada karşıdan gelen beyaz bir araba tam çarpacakken çevik bir hareketle durdu. Halley kafasını kaldırdı. Gözlerine inanamıyordu. Arabanın içindeki... O çocuğu bir daha göremeyeceğini düşünmüştü. Bu onun daha da fazla ağlamasına neden oldu. Artık ayakta duramıyordu. Olduğu yere oturdu ve ağlamaya başladı. Çocuk arabadan indi. İlk önce yeşil gözlerini kısıp Halley'i inceledi. Sonra yanına oturdu. "Hadi" Çocuk bir elini ona uzatmış kalkmasına yardım ediyordu. Halley elini tuttu ve ayağa kalktı. Çocuk Halley'i kollarının arasına aldı ve arabaya götürdü. Yanına oturttu ve arabayı sürmeye başladı. "Nereye götürüyorsun beni?" Halley korkuyordu. Ama her şey daha ne kadar kötüleşebilirdi ki? "Anlayacaksın" Çocuk gözünü yoldan ayırmadan konuşuyordu. Halley daha fazla soru sormadı. Sessizce yolu izledi.
Deniz kıyısında bir yere varmışlardı. Orman ve deniz. Mavi ve yeşil. İki rengin ve iki kokunun bir olduğu bu yer Halley'e çok tandık gelmişti. Neresydi burası? "Otur" Çocuk sabit bir ses tonuyla konuşuyordu. Halley tahta bir kütüğün üstüne oturdu. Çocuk onun yanına oturdu. Sesi gergindi. "Burası sana tanıdık gelmiş olmalı" Gülümsüyordu. "Burasını hatırlaman çok doğal. Şimdi neden olduğunu hatırlamıyor olabilirsin ama ben hatırlıyorum. Sen dört yaşındayken ikimiz buraya gelirdik. Ben 8 yaşındaydım. İlk karşılaştığımızda annen ve baban kavga etmişti ve sen ağlıyordun. Yanına geldiğimde saatlerce konuştuğumuzu hatırlıyorum. Sonra ikimiz de birbirimize bağlandık. Küçüktük tamam ama yine de ben bir gün bunu yaşayacağımızı biliyordum. Seni yazın gördüğümde hemen tanıdım. Annen ve babanın ayrılması üzerine taşındığınızda büyük bir boşluğa düştüm. Ve bu yaz... Bu yaz yeniden 8 yaşında oldum ben." Çocuğun gözleri parlıyordu. O bir çift yeşil göz Halley'e bakıyordu. Halley hatırlamıştı. Her şeyi. Annesinin kavgasını. Buraya gelişini. Onunla tanışışını ve ilk öpüşmelerini. Halley şaşkın bir ifadeyle çocuğa baktı. "İan" Halley bu ismi çok iyi biliyordu. Bütün sorunlarını unuttuğu isimdi bu. Çocuğa sıkıca sarıldı. "Seni çok özledim" Gittiklerinde Halley de çok üzülmüştü. Tekrar buraya taşındıklarında ise neredeyse hiç birşey hatırlamıyordu. Çocuk Halley'e yaklaştı. Burun burunaydılar. Halley onun nefesini hissedebiliyordu. Sonra sıcak öpüşünü hissetti. O an 4 yaşına geri döndü. İlk kez öptüğü gibi. Utangaç... İan geri çekilip Halley'e baktı. Halley kulaklarına kadar kıpkırmızı olmuştu. Akşama kadar birlikte oturdular. Çocuk Halley'e sarılmıştı. Halley de kendini çocuğun kolarına bırakmıştı. Halley tam konuşacakken İan onu susturdu. "Şşş... Hiç bir şeyin bu anın büyüsünü bozmasına izin verme" İan Halley'i öptü. Bu sefer daha tutkuluydu. Halley bu sefer ona aşkıyla karşılık vermişti. Her şey daha ne kadar mükemmel olabilirdi ki? O sırada muhteşem bir şey oldu. Ateş böcekleri saklandıkları yerden çıktılar ve bu çiftin etrafını sardılar. Dudakları birbirinden ayrıldığında Halley ateşböceklerine baktı ve gülümsedi. O gece her şeyin başlangıcı olacaktı.

Gölge Avcısı olmak istiyorumm =)